Twórca rewelacyjnego Pokoju syna powraca z poruszającym filmem o miłości, gniewie i wybaczeniu. Splatająca losy mieszkańców rzymskiej kamienicy, rozpisana na dekadę saga powstała w oparciu o bestsellerową powieść izraelskiego pisarza, Eshkola Nevo. Trzy piętra w których rozmach sąsiaduje z intymnością, a do drzwi na zmianę pukają gniew i melancholia, miały swoją premierę w konkursie festiwalu w Cannes.
Pełen zaskakujących zwrotów akcji film mistrza włoskiego kina rozpoczyna się od wypadku. Ta tragedia na zawsze odciśnie piętno na małżeństwie surowego sędziego (w tej roli wystąpił sam Moretti), a inne dramatyczne zdarzenie z udziałem wiekowego sąsiada położy się cieniem na losach dwóch żyjących drzwi w drzwi rodzin. Kolejne z tytułowych trzech pięter zajmuje młoda matka, żona wiecznie nieobecnego męża. Zajęci swoimi problemami sąsiedzi nie dostrzegają jej dojmującej samotności. Włoski reżyser subtelnie nawiguje pośród splątanych interesów i skłębionych emocji, przekonując, że jedynym sposobem na rozsupłanie konfliktów – nie tylko sąsiedzkich – jest wybaczenie.
Mistrzowska obsada Trzech pięter, gdzie na schodach spotykają się największe gwiazdy włoskiego kina: Alba Rohrwacher (Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie, Córka), Riccardo Scamarcio (Oni, Kod Dedala), Margherita Buy (Moja matka, Habemus papam – mamy papieża), czy Anna Bonaiuto (Boski, Oni).
Urodził się w 1953 roku w Bruneck w Tyrolu Południowym w rodzinie nauczycielskiej. Pierwsze próby reżyserskie podjął już w wieku 20 lat. Jego pełnometrażowym debiutem okazał się zrealizowany w 1976 roku Jestem samowystarczalny. Pięć lat później za film Złote sny otrzymał Nagrodę Specjalną Jury na festiwalu w Wenecji. Bardzo szybko wypracował autorski styl, na który składają się zaangażowanie polityczne po stronie lewicy, absurdalne poczucie humoru i częste sięganie po motywy autobiograficzne. W latach 80. zaprzyjaźnił się z Krzysztofem Kieślowskim i miał zagrać jedną z ról w Podwójnym życiu Weroniki. Plany te pokrzyżowała jednak zdiagnozowana u Morettiego choroba. Walka z rakiem stanowi jeden z centralnych motywów nakręconego w 1993 roku Dziennika intymnego, który otrzymał nagrodę za najlepszą reżyserię w Cannes. Osiem lat później Moretti triumfował na tym samym festiwalu za sprawą Pokoju syna. Autor Kajmana należy dziś do tzw. „canneńskiej rodziny”, a jego kolejne dzieła regularnie pojawiają się w konkursie głównym tej najbardziej prestiżowej imprezy filmowej świata. Nie inaczej było z zamykającą dotychczasowy dorobek reżysera Moją matką, która wyjechała z Lazurowego Wybrzeża z Nagrodą Jury Ekumenicznego. Moretti nie tylko staje za kamerą, lecz także występuje w swoich filmach jako aktor. Od czasu do czasu pojawia się w tej roli również u kolegów po fachu, u braci Taviani czy Danielego Luchettiego.
1978 Ecce bombo
1981 Złote sny / Sogni d'oro / Golden Dreams
1985 Idźcie, ofiara spełniona / La messa è finita / The Mass Is Ended
1993 Dziennik intymny / Caro diario / Dear Diary
1998 Kwiecień / Aprile / April
2001 Pokój syna / La stanza del figlio / The Son's Room
2006 Kajman / Il caimano / The Caiman
2011 Habemus Papam – mamy papieża / Habemus Papam / We Have a Pope
2015 Moja matka / Mia madre / My Mother